Да плямкі шкляной – вакна –
кавалачак сіні неба
прыліп і гаворыць: «На,
вазьмі, калі вельмі трэба»...
Ня веру сабе. Маўчу.
Ня чуў ад людзей ніколі,
каб нейкі калі хлапчук
сьвятое дастаў рукою...
Ад дзіва у шпік касьці
уклініўся раптам верад.
Памкнуўся было ісьці –
ня дзьверы – каменны невад...
Кавалачак той, яшчэ
шчырэй каб яму аддацца,
у бляску маіх вачэй
трывогу душы намацаў...
«Я-ж ведаю, хто і чый, –
ні заваду злосьці дзіка.
Вазьмі-ж мае, вязень, мячы
ды з Богам! Удачы вялікай»...
Паўдзённая Амэрыка, кастрычнік 1955
|
|
